Το άρθρο που ακολουθεί είναι μια μαρτυρία. Μια από αυτές που οι άνθρωποι καταφέρνουν μέσα στο ταξίδι της ανάπτυξής τους, να εκφράσουν. Είναι τόσο γνήσιες και αληθινές αυτές οι μαρτυρίες, που πιστεύω ότι μπορούν να δώσουν τροφή για σκέψη σε όλους. Έτσι διάλεξα να είναι μια μαρτυρία, η ανανέωση της αρθρογραφίας μου στην επίσημη ιστοσελίδα μου.
Πολλές φορές, μικρότερη, αναρωτιόμουν πως έγινε και βλέπω τη φωτεινή πλευρά, την ρεαλιστική πλευρά, την επικοινωνιακή πλευρά της ζωής;
Τι έμαθα και από ποιόν;
Τέτοιες κουβέντες και αναλύσεις δεν υπήρχαν στο σπίτι μου και οι εμπειρίες με φίλους, γνωστούς και συναδέλφους θα μπορούσαν να με σπρώξουν-οι περισσότερες τουλάχιστον- στην αντίθετη κοσμοθεωρία. Μια κοσμοθεωρία κυνική, επιθετική, απαισιόδοξη, κλεισμένη στον εαυτό της.
Όμως πάντα μέσα μου, μετά από όποιο συναίσθημα μπορεί να με κατέκλυζε, μετά από όποια γεγονότα μπορεί να με έσπρωχναν με βία, έβλεπα έναν ήλιο. Το φως του με συγκινεί πάντα. Τον βρίσκω τέλειο και είτε τον συναντάω στον εσωτερικό μου ορίζοντα, είτε στον ορίζοντα του ουρανού, το φως του με πλημμυρίζει και η ζωή είναι παρούσα.
Έψαχνα λοιπόν με το μυαλό μου για χρόνια να καταλάβω πως ο πυρήνας του εαυτού μου έχει μείνει ανέπαφος από τα μαύρα σκοτάδια του φόβου και τα στενάχωρα μανίκια της εσωστρέφειας. Και η απάντηση δεν βρισκόταν…..
Μέχρι που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και τον κόσμο μέσα από το σώμα μου, «να σκέφτομαι» μέσα από τις αισθήσεις μου, «να ακούω» όλα όσα υπάρχουν και δεν έχουν λόγια. Και τότε κατάλαβα….
Θυμήθηκα ότι σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου, ποτέ σου δεν μου έδειξες το φόβο σου και το άγχος σου, αλλά πάντα έβρισκες και βρίσκεις ακόμα το πιο ζεστό χαμόγελο σου, το πιο ζωντανό βλέμμα σου και το πιο απαλό και λίγο ντροπαλό άγγιγμά σου για να ντύσεις τις απλές φράσεις: «τι κάνεις», «πως είσαι;», «πως πήγαν τα πράγματα;». Μέσα από τις μικρές φράσεις που λες και τις μεγάλες που μου δείχνεις, πήρα όλη την αγάπη του κόσμου. Και έτσι άνοιξε η καρδιά μου και χωράει τον ήλιο. Και το κάνεις κάθε φορά αβίαστα, χωρίς προσπάθεια και αυτό με κάνει να διατηρώ το φως του ήλιου μέσα μου.
Και όταν τα κατάλαβα αυτά, είπα: «πως θα στο ξεπληρώσω όλο αυτό;».
Μα ευτυχώς σύντομα κατάλαβα ότι δεν έχω να σου ξεπληρώσω κάτι.
Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη είναι εδώ για να τα ζούμε. Δεν δημιουργούν χρέη.
Το αντίθετο μάλιστα. Δημιουργούν μια απίστευτη δύναμη και ελευθερία να ζήσεις όπως θες. Δίχως χρέη.
Αυτό έκανα και γω. Ξεκίνησα να ζω όπως ήθελα και μέσα σ’αυτήν την πορεία μου γεννήθηκε μια επιθυμία. Να μπορέσω και γω να χαρίσω τον ήλιο για πάντα σε μια άλλη καρδιά.
Νομίζω ότι το κατάφερα και γω με την κόρη μου, πατέρα!
