Η βία…. Ένα θέμα που πολλές φορές κ από πολλές πλευρές έχει απασχολήσει όλους μας. Γίνονται συνέχεια αναλύσεις, κρίσεις,εξηγήσεις για το φαινόμενο όπως λενε της βίας.
Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να μιλήσουμε καθαρά για την βία αφού ζούμε σε ένα βίαιο περιβάλλον.
Ακούμε πολλές γνώμες και προτροπές για το πώς μπορούμε να αντισταθούμε στην βία. Για να αρχίσει κάποιος να αντιστέκεται πρέπει να αισθανθεί τι του συμβαίνει. Και οσο αφορα τη βία πολλά επίπεδα της οι άνθρωποι τα θεωρούν δεδομένα. Πως λοιπόν να αντισταθείς σε κάτι που το θεωρείς δεδομένο; Πώς να πεις φτάνει σε κάτι που το έχεις δικαιολογήσει;
Η βία είναι η εξέλιξη της πίεσης. Η πίεση, μετά η κάταπίεση και αργότερα η βία. Στην πίεση βασίζεται ολόκληρη η ζωή. Δεν μιλάω για την αυτοπειθαρχία, για την κατάσταση όπου συνειδητά οριοθετεί κάποιος τον εαυτό του για να μπορέσει να οδηγηθεί σε κάτι που επιθυμεί. Μιλάω για την επιβολή στόχων από το εξωτερικό περιβάλλον που χωρίς καμιά συζήτηση για το αν αυτοί είναι κ στόχοι που ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί. Τέτοια πίεση έχουμε όλοι ανεξεραίτως δεχθεί.
Πως το περιβάλλον κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο χωρίς αυτός να διαμαρτύρεται;
Έχοντας στήσει τον κώδικα του σωστού-λάθους
Του καλού και του κακου.
Με αυτόν τον τρόπο από πολύ νωρίς οι άνθρωποι μαθαίνουμε ότι υπάρχει ένα τέτοιο σύστημα το οποίο δεν μπορεί να το ανακαλύψει καθένας μόνος του και χρειάζεται να μας το διδάξουν οι πάντα οι άλλοι.
Καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια ώστε να μάθουμε και να αφομοιώσουμε αυτόν τον κώδικα.
Όσο περισσότερο καποιος ζει σύμφωνα με το σωστό και το λάθος τόσο πιο δεκτός γίνεται από το κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνική αποδοχή είναι σημαντικό συστατικό για την ισσοροπία του ανθρώπου.
Τι όμως συμβαίνει και οι άνθρωποι που είναι πολύ συνεπείς απέναντι στο σωστό κ το λάθος εμφανίζουν κατά το πλείστον ψυχολογικά προβλήματα; Γιατί η κοινωνική αποδοχή δεν τους αρκεί για να ζουν ευτυχισμένοι;
Μέσα στην προσπάθεια τους να γίνουν πολύ καλοί μαθητές αυτης της μάθησης παρέκαμψαν τελείως τον εαυτό τους.
Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τις επιθυμίες τους, δεν έμαθαν ποτέ να εκφράζουν τα συναισθήματα τους και να δείχνουν ανοιχτά τις σκέψεις τους. Δεν έμαθαν να ακούνε τους άλλους, να τους συναισθάνονται, να θεωρούν αγαθό την επικοινωνία. Απομόνωσαν τα στοιχεία του εαυτου τους που δεν μπορούσαν να τους οδηγήσουν στην εκμάθηση του σωστού και του λάθους.
Ο ψυχισμός όμως δεν μπορεί να παραμείνει ζωντανός μέσα στην απομόνωση. Και κάποια στιγμή αρχίζει την διαμαρτυρία. Διαμαρτύρεται με όποιον τρόπο βρει δόκιμο. Αλλάζει και τρόπους αν ο άνθρωπος δεν του δίνει σημασία και προσπαθεί μέχρι να ακουστεί…
Η στιγμή που ακούγεται είναι η στιγμή που ο άνθρωπος τρομοκρατημένος από συμπτώματα παραδέχεται ότι κάτι του συνβαίνει… και αρχίζει την αναζήτηση της λύσης…
Ας δούμε τι συμβαίνει τότε σε σχέση με το θέμα της βίας.
Ακόμα και τότε η σχέση με τον εαυτό του είναι ιδιαίτερα βίαιη. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράσει αυτό που νιώθει, μπορεί να λεει και ψέμματα όταν τον ρωτούν τι κάνει, κατακρίνει τον εαυτό του και τον χαρακτηρίζει αδύναμο, χαζό που δεν μπορεί να τα καταφέρει, που θέλει βοήθεια, που φοβάται…. Και όλη αυτή τη συμπεριφορά βέβαια δεν την συνδέει καθόλου με την βία. Την ονομάζει έλεγχο του εαυτού, διαχείρηση των καταστάσεων και των δυσκολιών, αλλά καθόλου δεν υποπτέυεται την βία…
Ακόμα και η βιασύνη που έχει και τα χρονικά όρια που θέτει στον εαυτό του για το πότε πρέπει να γίνει καλά είναι και αυτό μέσα στο πλαίσιο της βίας που θεωρείται τόσο δεδομένη . Της βίας απέναντι στον εαυτό….
Η σωματική θεραπεία N.D.S.E.R-C.S.T, οδηγεί τους ανθρώπους να αντιληφθούν και στη συνέχεια να αντρέψουν τον βιαιο τρόπο που μέχρι τώρα είχαν για να αντιμετωπίζουν τον εαυτό του και τους αλλους.